Skrzyp, z uwagi na działanie moczopędne, wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych o działaniu wspomagającym leczenie zakażeń i kamicy układu moczowego. Towarzyszą mu inne surowce działające moczopędnie, takie jak: liść brzozy, liść pokrzywy, ziele nawłoci, ziele i korzeń mniszka.
Skrzyp (Equisetum L.) jest jedną z najstarszych roślin na świecie. Wiek tego gatunku szacuje się na około 300 milionów lat. Obecnie w Polsce rośnie 9 gatunków tej rośliny. Najpopularniejszy jest skrzyp polny lub łąkowy, który osiąga około 40 cm wysokości. Występuje najczęściej w wilgotnych miejscach.
Surowcem farmaceutycznym jest ziele skrzypu polnego (Equisetum arvense). Zbiera się je przez całe lato z naturalnych stanowisk. Pędy skrzypu polnego zawierają flawonoidy (0,3–1%), w tym pochodne kwercetyny, luteoliny, kemferolu i apigeniny, kwasy fenolowe (chlorogenowy, kawowy), niewielkie ilości saponin i alkaloidów. Wśród polimerów błonnikowych tworzących ścianę łodygi są hemicelulozy w postaci mieszanych (1,3)- i (1,4)-β-D-glukanów. Surowiec ma szczególnie dużo rozpuszczalnych w wodzie związków krzemu (10%), wśród których dominuje kwas krzemowy i jest to jego unikalna, charakterystyczna cecha. Rozpuszczalne w wodzie związki krzemu tworzą koloidy – ich obecność utrudnia krystalizację związków chemicznych w układzie moczowym. Skrzyp może być wykorzystywany, gdy potrzebne jest przepłukanie dróg moczowych poprzez zwiększenie diurezy. Inne związki mineralne, które zawiera skrzyp, to sole potasu, magnezu, wapnia i żelaza.
Warto pamiętać, żeby nie polecać skrzypu jako środka moczopędnego osobom, które cierpią na niewydolność serca lub nerek.